Kaçarken kendimden (1)

Yalnızlığa o kadar alışmıştı ki bazen kendini dahi yadırgıyordu.
Eskiden kalma bazı alışkanlıklarımı hala sürdürüyor olmamdan kaynaklanıyor olsa gerek saatimin alarmı 07:30’da çaldı. 
Ne kadar erken kalkarsam kendimi o kadar dinç hissediyor olduğumu farkettiğimden beri hafta sonları bile güne erken başlarım. Kahvaltı alışkanlığım çok fazla yoktur çikolatalı kahvemi yudumlarken çiseleyen yağmuru izlerim sallanan sandalyemde. Yaşadığım bu sahil kasabasını seviyorum. 
Dar ve renkli sokakları, salaş balık lokantaları, küçük ahşap evleri, sokaklarında kestanecilerin, dondurmacıların olduğu teknolojiden uzak insanların yaşadığı sadece bir kasaba. Buranın yerlileri için sıradan gelen şeyler gibi benim gibi şehirden gelmiş birinin gözünde devleşebiliyor. Şehirde yazlık sinemalar yok mesela, paran çıkışmıyorsa yarın getirebilirsin abi diyen bakkallar da.

Yeni hayatımı seviyorum sonuçta bunu ben tercih ettim. Bir evim, bir arabam ve özel bir şirkette hatırı sayılır bir pozisyonda işim vardı. Her şeyimi satıp belki de vazgeçip buraya yerleşmek yapmam gerekenler arasında ilk sıradaydı. 
Onlarınki gibi küçük bir ev aldım kendime. Bir de bahçem var olağan acemiliğimle bir şeyler ekmeye çalışıyorum. Tamamen organik domatesler, soğanlar, biberler ve yeşillikler yetiştiriyorum. 
En az yerliler kadar kendimi buraya ait hissetmek için ne gerekiyorsa yapmalıyım. 
Televizyon kullanmıyorum eski bir radyom var Zeki MÜREN şarkılarına denk gelirsem değmeyin keyfime. Gündüzleri balık tutuyorum, mesai arkadaşlarımla kısa kısa sohbetlerimiz oluyor bu esnada. 
(Devamı yarın)